
Vinaigrette – hin eina sanna salatsósa
Það þarf ekki mikið til að lyfta grænu salati upp á hærra plan. Einungis nokkrar matskeiðar af góðri salatsósu geta ráðið úrslitum um það hversu vel salatið bragðast þegar það er borið fram.
Það þarf ekki mikið til að lyfta grænu salati upp á hærra plan. Einungis nokkrar matskeiðar af góðri salatsósu geta ráðið úrslitum um það hversu vel salatið bragðast þegar það er borið fram.
Spænsk mat ar menn ing á það til að falla í skugg ann af mat ar gerð Frakk lands og Ítal íu. Að pa ellu frá taldri ættu líklega flest ir í erf ið leik um með að telja upp „spænska“ rétti. Skýr ing in kann að vera sú að mat ar menn ing Spán verja bygg ist að miklu leyti á hrá efn un um en ekki ein stök um rétt um. Einn angi henn ar, tapas-menn ing in, nýt ur hins veg ar sí vax andi vin sælda ann ars stað ar í Evr ópu og ekki að ástæðu lausu.
Ef einhverjir lesendur kynnu að vera á ferðinni í Slóvakíu er skylda að borða gæs, nánar tiltekið ættu menn að á í þorpinu Slovensky Grob við rætur Karpatíufjalla, eina tuttugu kílómetra norðaustur frá höfuðborginni Bratislava. Líklega eru menn hvergi í heimi jafnstoltir af gæsasteikunum sínum og í þessu litla slóvakíska þorpi.
Í Argentínu er mikil hefð fyrir því að grilla og Argentínumenn grilla kjöt, nautakjöt og aftur meira nautakjöt. Grillveislurnar sem þeir kalla asado eru stofnun í þjóðfélaginu.
Lengi vel var franskbrauð notað sem samheiti yfir allt hvítt hveitibrauð á Íslandi. Vissulega byggist brauðneysla Frakka að miklu leyti á hvítum brauðum en þau eiga þó fátt sammerkt með flestu því hvíta brauði, sem við köllum franskbrauð.
Oftast er foie gras, sem í beinni þýðingu myndi útleggjast sem „feit lifur“, unnin úr gæsalifur (foie gras d’Oie) en einnig er kæfa úr andalifur (foie gras de canard) nokkuð algeng. Hún er algeng sjón í frönskum sælkerabúðum og skipar þar álíka sess og kavíar úr styrjuhrognum og trufflur.
Nafnið „gnocchi“ er í raun samheiti á ítölsku yfir bollur af ýmsu tagi sem búnar eru til úr hveiti eða öðru sterkjuríku hráefni og síðan soðnar eða bakaðar. Stundum er uppistaðan spínat og ricotta-ostur (sá réttur er oft kallaður malafatta), í kringum Róm er semolina-gnocchi algengt en þekktast er líklega kartöflu- gnocchi.
Hinn eini sanni Parmesan-ostur á lítið sameiginlegt með þeirri óspennandi iðnaðarvöru sem seld er í duftformi í staukum og dollum í kæliborðum verslana. Parmigiano er framleiddur í stórum hleifum er vega tugi kílóa þótt yfirleitt sé hann seldur niðurskorinn í smærri sneiðar, neytendum til hægðarauka. Parmigiano kostar sitt en hann er þess virði enda getur hann einn og óstuddur lyft máltíð upp á annað og hærra plan.
Ólívur eru til margs nytsamlegar og eitthvað það besta sem hægt er að gera úr þeim er tapenade eða ólívumauk. Tapenade er mauk sem á ættir að rekja til Provence í Suður- Frakklandi og er þar gjarnan borið fram með brauði fyrir mat ásamt grænmeti. Er tapenade stundum kallað „kavíar Provence“. Ólívumauk er einnig vinsælt á Ítalíu og gengur þá t.d. undir nöfnunum Polpa di Olive eða Pasta di Olive .
Endurnar sem kenndar eru við Peking höfuðborg Kína eru líklega með þekktasta fiðurfé veraldar. Hér er hins vegar ekki einungis á ferðinni sérstakur andarstofn heldur ekki síður einhver frægasti réttur kínverska eldhússins. Sögu Peking-andarinnar má rekja allt aftur til Yuang-keisaratímans á þrettándu öld og hún er sögð hafa verið í sérstöku dálæti hjá Ming-keisurunum.